Jak może skończyć się miłość anioła do człowieka? - "Niebo" Alexandry Adornetto

Jako że w ostatnich dniach odczuwałam przemożną potrzebę skończenia zaczętych w przeszłości serii, przeszukałam swoją biblioteczkę, stwierdzając przy okazji, że brak mi już miejsca na półkach - dosłownie! Znalazłam pozycję, która, wydawałoby się, idealnie zaspokoiłaby ten mój apetyt - Niebo autorstwa dwudziestokilkuletniej Alexandry Adornetto, ostatni tom trylogii Blask. Mogę śmiało powiedzieć, że zapamiętam tę powieść na długo, ale o tym w następnych akapitach.

Niebo to zakończenie historii nastoletniej anielicy Bethany i jej ziemskiego ukochanego Xaviera. Ich związek można określić dwoma słowami: ledwo tolerowany - Królestwo Niebieskie nigdy nie kibicowało tej dwójce, jednak widząc, jak wielka jest miłość anioła do człowieka, postanawia nie interweniować w tej sprawie, ponieważ sądzi, że sprawa sama się rozwiąże, gdy tylko Bethany wróci do domu. I tu pojawia się problem: aniołowie i główna bohaterka mają nieco inne definicje tego pojęcia - dla tych pierwszych jest to Królestwo Niebieskie, a dla Beth - Venus Cove, gdyż czuje się już stuprocentowym człowiekiem. Zrozumiałe więc, że anielica nie chce opuszczać Xaviera. W końcu oboje podejmują brzemienną w skutkach decyzję: biorą ze sobą ślub. I  już wiadomo, że od tej pory nic nie będzie dobrze.

Od teraz życie Xaviera i Bethany można opisać jednym słowem: ucieczka. Para musi ukrywać się przed Siódmymi: anielskim wojskiem, które ma za zadanie strzec równowagi we wszechświecie, czyli w tym przypadku - schwytać anioła, który złamał Boskie Prawo. Zarówno dla Beth, jak i dla Xaviera, opuszczenie Venus Cove nie jest łatwą decyzją - chłopak musi zerwać wszelkie kontakty z rodziną, z którą jest bardzo mocno związany. Jednak pragnienie bycia z Bethany wygrywa i, przy pomocy Ivy i Gabriela, małżeństwo najpierw ukrywa się w domku w lesie, a następnie... idzie na uniwersytet, co jest ucieleśnieniem marzeń Xaviera i równocześnie daje większą szansę na ucieczkę przed Siódmymi. Jednak to nie koniec problemów...

Jak już pisałam, zapamiętam tę książkę na długo - nie rzecz w tym, że tak bardzo mi się spodobała. Nie chodzi też o to, że najchętniej wyrzuciłabym ją przez okno. Więc w czym problem? Przeczytałam 380 stron, zajęło mi to prawie tydzień, a książka nie wywołała we mnie żadnych emocji. Nie mogę nawet jednoznacznie powiedzieć, czy Niebo podobało mi się czy nie - przeczytałam ostatni rozdział, odłożyłam na półkę i... nic. Żadnych emocji, żadnej refleksji - chociaż tej ostatniej nie powinnam się nawet spodziewać, w końcu to zwykła młodzieżówka. Jednak to absolutnie pierwszy taki przypadek - do tej pory zawsze potrafiłam stanąć po którejś stronie barykady, zawsze przeżywałam losy bohaterów razem z nimi... Aż do teraz.

Główną zaletą Nieba są niewątpliwie nowi bohaterowie - poznajemy w końcu Zacha, o którym do tej pory wiedzieliśmy jedynie, że jest uwielbiany w Królestwie Niebieskim przez wszystkie duszyczki dzieci, które zmarły przedwcześnie. Spotykamy też Emily - poprzednią dziewczynę Xaviera, która zginęła w pożarze wznieconym przez demona. Pojawia się też postać Rafaela - najbarwniejsza z całej trylogii.

Jeżeli chodzi o wady, również jestem w stanie wychwycić tylko jedną - chociaż niedawno w odpowiedzi na któryś z Waszych komentarzy zaprzeczyłam twierdzeniu, jakoby miłość Xaviera i Bethany była cukierkowa, teraz jestem skłonna się z tym zgodzić - Beth ciągle powtarza, jak to ona Xaviera kocha, a sam Xav momentami w ogóle nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji i mówi tylko, że on na pewno obroni ukochaną przed Siódmymi... To wydawało się nieco sztuczne.

Podsumowując: mimo pięknej okładki Niebo jest lekturą, którą będę wspominała... nijako. W porównaniu do poprzednich części trylogii ten tom wypada nieporównywalnie słabiej, więc powieść tą mogę polecić jedynie tym, którzy mają już za sobą Blask oraz Hades i chcą dowiedzieć się, jaki jest finał tej historii.

Ocena: 5/10

Książka bierze udział w wyzwaniu: