Elapsje i uczucia - "Błękit szafiru" Kerstin Gier

O istnieniu Kerstin Gier dowiedziałam się dopiero, gdy rok temu w lecie szukałam w księgarni prezentu urodzinowego... dla siebie (tak, nie ma to jak zdrowy egoizm :) ). Wpadły mi wtedy w ręce dwie, wydawałoby się, interesujące pozycje - Zapomniane oraz Czerwień rubinu. O ile książka Cat Patrick niezbyt przypadła mi do gustu, Czerwień... uznałam za fenomen. Po niezwykle przyjemnej lekturze zaczęłam poszukiwania II tomu i tak na moją półkę trafił Błękit szafiru, o którym dziś mowa.

W tej części po raz drugi spotykamy się z Gwendolyn Shepherd i jej zakręconą rodzinką - zawsze poważną babką Lady Aristą, nieco roztrzepaną ciocią Maddy, irytującą kuzynką Charlottą, ciotką Glendą, mamą Grace oraz rodzeństwem - Nickiem i Caroline. Ostatnio w ich domu atmosfera jest nieco bardziej napięta niż zwykle - okazuje się, że Charlotta - domniemana nosicielka genu podróży w czasie, od dzieciństwa uczęszczająca na lekcje fechtunku, historii i innych "fascynujących"  rzeczy - wcale nie jest nikim wyjątkowym, a wcześniej wspomniany gen odziedziczyła... Gwen. Akcja Błękitu... zaczyna się kilka dni po tym odkryciu, główna bohaterka nadal ma mętlik w głowie (kto by nie miał?) - nie tak dawno była normalną nastolatką, której największym zmartwieniem było to, co zje na obiad, a teraz w trybie przyspieszonym musi nauczyć się wszystkiego, czym Charlotta zajmowała się przez lata, a nie jest to proste. W dodatku Gwendolyn jest po uszy zakochana w Gideonie, który wysyła sprzeczne sygnały - raz rzuca ją na sofę, namiętnie całując, później patrzy na nią wzrokiem, który mógłby zabijać albo w ogóle jej unika. Do tej listy można dopisać myślenie o Zielonym Jeźdźcu, o którym mówiła jej Lucy (w rozwiązaniu tej zagadki pomagają Gwen Leslie, najlepsza przyjaciółka, i spotkany w przeszłości dziadek), osiemnastowieczne przyjęcie, na którym ma bliżej poznać przerażającego hrabiego de Saint Germain oraz pewien demon przypominający kota - Xemerius (jego komentarze każdego rozłożą na łopatki!), który nie odstępuje Gwendolyn na krok. Dużo tego, prawda?

Z przyjemnością mówię, że Błękit szafiru był może nie świetną, ale zapewne bardzo dobrą lekturą - na pewno zalicza się do kategorii tych, od których bardzo trudno się oderwać, bo akcja szybko wciąga czytelnika i nie chce wypuścić, dopóki nie dotrze się do ostatniej strony. Co jeszcze mi się podobało? Niesamowite opisy - wszystko, dosłownie wszystko, mogłam sobie wyobrazić - grę na skrzypcach Gideona, kawiarnię, w której Gwen była ze swoim dziadkiem i gdzie przesiąkła zapachem cygar, sukienkę, którą miała na sobie, wygląd siedziby Strażników... W moim przypadku coś takiego naprawdę rzadko się zdarza, więc jestem pełna podziwu dla Pani Gier.

Teraz czas na minusy, a właściwie jeden minus, ale za to dość poważny: drażnili mnie... bohaterowie. I to zarówno Gwendolyn, Gideon, jak i Charlotta. Gwen była moim zdaniem kreowana na... za bardzo głupią. Wiem, że autorce chodziło głównie o to, żeby wywołać uśmiech na twarzy czytelnika, ale chwilami wydawało mi się to za bardzo naciągane - główna bohaterka pomyliła słowa konspiracyjne i inspiracyjne, nie wiedziała, co to jest herezja... Szkoda słów. Co do Gideona - irytował mnie swoim popadaniem ze skrajności w skrajność - pisałam o tym dwa akapity wcześniej. No i została jeszcze Charlotta - ten typ człowieka denerwuje mnie zawsze i od zawsze - i w książce, i w życiu. Ktoś kto się wywyższa, myśli, że jest lepszy od innych, a do tego jeszcze ten kpiący uśmieszek na twarzy - okropność. Jednak w tym przypadku jestem skłonna to wybaczyć, bo zdaję sobie sprawę (a przynajmniej tak mi się wydaje), że był to zabieg zamierzony, że autorka dążyła do tego, żeby Charlotty nie znosił każdy, więc nie zwracałam na to tak bardzo uwagi, ale musiałam o tym wspomnieć.

Podsumowując: książkę naprawdę mogę polecić każdemu miłośnikowi fantastyki w wydaniu młodzieżowym, uznacie tę pozycję za idealną, jeżeli tylko nie jesteście przewrażliwieni na punkcie bohaterów - myślę, że Wam nie powinni oni przeszkadzać tak bardzo jak mi. Błękit... oceniam dość wysoko (może w tym momencie zaprzeczam samej sobie), ale nie sądzę, żebym zawyżyła swoją notę. Miłego czytania!

Ocena: 7/10

Książka bierze udział w wyzwaniu: