Cyganka wśród wojowników - "Dotyk Gwen Frost" Jennifer Estep

Pamiętacie, jak kilka razy pisałam w komentarzach na Waszych blogach, że nie przepadam za tematyką mitologiczną w książkach? W końcu postanowiłam się przełamać i sięgnąć po jakąś powieść utrzymaną w tych klimatach. Starałam się trafić jak najlepiej, więc szukałam czegoś, co zbierałoby wysokie noty u większości blogerów. Tak właśnie trafiłam na Dotyk Gwen Frost.    

Bohaterką, a zarazem narratorką książki jest tytułowa Gwen - dziewczyna posiadająca niezwykły dar: dotykając jakiegoś przedmiotu, momentalnie wie o nim wszystko - jakie ma przeznaczenie, przez kogo był używany, jakie emocje towarzyszyły temu komuś... Kiedyś dziewczyna wykorzystywała swoją nietypową umiejętność, aby dorobić sobie parę groszy - tu znajdzie jakąś bransoletkę, tam portfel... Jedna osoba powiedziała o niej drugiej i biznes się kręcił. Jednak wszystko zmieniło się przez zwykłą szczotkę do włosów - pośrednio przez nią matka Gwen ginie w wypadku samochodowym z winy pijanego kierowcy, a młoda Frost kilka miesięcy po tym zdarzeniu trafia do Akademii Mitu - szkoły, w której uczą się Spartanie, Amazonki, Walkirie i... ani jedna Cyganka. Wszyscy są tam w jednym celu - szkolą się, aby w przyszłości móc stawić czoła złemu bogowi, Lokiemu. Gwen kompletnie tu nie pasuje - nie dość, że w ogóle nie wierzy w te mitologiczne bzdury, to jeszcze nie jest bogata, nie chodzi w ciuchach od Gucciego (woli powyciągane bluzy z kapturem), a jej największą pasją są komiksy. Nie dziwne więc, że nie ma żadnych przyjaciół. Jednak sytuacja zaczyna się zmieniać, gdy zostaje zamordowana szkolna gwiazda, Jasmine - to Gwen znajduje jej ciało w bibliotece. Wydaje się, że nikt  nie przejął się śmiercią popularnej koleżanki - nikt oprócz Cyganki, której intuicja podpowiada, że to wcale nie był wypadek. Usiłując rozwikłać zagadkę, Gwen zyskuje przyjaciółkę i zainteresowanie pewnego Spartanina...

Brzmi prawie jak kryminał, prawda? I to chyba największy plus tej powieści - wątek kryminalny przeważa nad mitologicznym/fantastycznym. Teoretycznie chyba nie powinno się tak zdarzyć, ale mnie to akurat odpowiadało. Co jeszcze mi się spodobało? Zdecydowanie opisy - wszystko pokazane dokładnie, dzięki czemu moja wyobraźnia pracowała na pełnych obrotach - czułam się, jakbym sama była uczennicą Akademii Mitu - pod tym względem Jennifer Estep dorównuje J.K. Rowling. 

Przejdźmy do minusów: na pewno do gustu nie przypadła mi postać Gwen. Pomińmy już fakt, że właściwie nie wiemy o niej prawie nic - tylko kilka rzeczy: to, że jej matka zginęła w wypadku, że ma niezwykły dar i kocha komiksy, że dotknęła szczotki do włosów Paige... W dodatku główna bohaterka niby chce mieć przyjaciół, ale z drugiej strony wyraża się niezbyt pochlebnie (delikatnie mówiąc) o uczniach Akademii Mitu, więc niby jak miała ich do siebie przekonać, skoro w gruncie rzeczy sama tego nie chciała? Ale, na szczęście, pod koniec książki w Gwen zachodzi widoczna zmiana na lepsze.

Okładka jest piękna, ale mam nieodparte wrażenie, że nie pasuje do książki - bo ona chyba przedstawia Gwen, prawda? Jeśli tak, to mam wrażenie, że grafik w ogóle nie zna nawet zarysu fabuły powieści Estep... Chyba. że na okładce jest Jasmine (raczej mało prawdopodobne), to wtedy zupełnie inna sprawa.

Podsumowując - po lekturze Dotyku Gwen Frost dochodzę do wniosku, że chyba jednak nadal nie jestem przekonana do mitologii w książkach. Chyba nie do końca rozumiem też zachwyty nad tą powieścią, ale każdy ma swój gust, mi po prostu Dotyk nie do końca przypasował - postać Gwen przez większość czasu irytowała, a wątek mitologiczny nie potoczył się do końca tak, jakbym chciała.

Ocena: 6/10

Książka bierze udział w wyzwaniu: