Życie w dwóch pokojach - "Kwiaty na poddaszu" Virginii C. Andrews

"Kwiaty na poddaszu" miałam w planach od dość dawna - najpierw czekały sobie na moim czytniku, ale ostatnio zobaczyłam je w bibliotece (w wersji papierowej, oczywiście), i - zgadnijcie co? - nie mogłam się powstrzymać, żeby ich nie wypożyczyć. Przesympatyczna pani bibliotekarka pochwaliła mój wybór, z kolei moja mama stwierdziła, że to "książka do płakania" - podpisuję się pod tym rękami i nogami.

Wszystko zaczyna się istną sielanką: rodzina Dollangangerów - Christopher i Corrine oraz ich dzieci: Christopher jr, Cathy oraz bliźnięta - Cory i Carrie - żyją sobie spokojnie w przytulnym domu w Gladstone - są idealną rodziną, taką, jakie widuje się w filmach i reklamach. Jednak pewnego dnia świat Dollangangerów wali się - w wypadku samochodowym, w dzień swoich 36. urodzin, ginie Christopher senior, a matka z czwórką dzieci zostaje bez środków do życia.  Corrine chwyta się ostatniej deski ratunku - pisze do swoich rodziców, prosząc ich o możliwość zamieszkania w ich domu razem z dziećmi - o nich wie tylko babcia, ale mimo to spełnia prośbę, więc niedługo potem Dollangangerowie przyjeżdżają do rezydencji Foxworthów. Dzieci, mamione opowieściami matki, mają nadzieję na lepsze życie, ale okazuje się, że aż do śmierci dziadka (który rzekomo już w dniu przyjazdu jest umierający) mają zostać na poddaszu. Cała czwórka żyje w ukryciu przed światem i strachu przed babcią - fanatyczką religijną, która ustala surowe zasady, ma obsesję na punkcie nieczystych czynów i nie waha się użyć bata. Niedługo potem dzieci dowiadują się, dlaczego ich babcia ma do nich taki stosunek - Corrine wyszła za mąż za przyrodniego brata ojca, a więc swojego wuja, za co została wydziedziczona i wykreślona z testamentu, jednak po powrocie do rodzinnego domu stara się zyskać przebaczenie ojca, a tym samym jego miliony. Na początku relacje między matką a dziećmi są względnie poprawne - spotykają się codziennie, Cathy i reszta są obdarowywani kosztownymi prezentami, ale Corrine przychodzi coraz rzadziej, a w dodatku nie widzi (albo nie chce widzieć) w jakim stanie są jej dzieci, że chorują, dorastają, przeżywają pierwsze fascynacje... W końcu wychodzi za mąż, a pewne tragiczne zdarzenie sprawia, że w ogóle opuszcza Foxworth Hall. Po jej wyjeździe i odkryciu przez starszego brata pewnego sekretu dzieci nie mają wyjścia i zaczynają planować ucieczkę.

Najkrócej mówiąc: ta książka po prostu mną wstrząsnęła - po jej lekturze ciągle nie mogę pojąć, jak można być tak okrutnym wobec swoich wnuków, a nawet dzieci. "Kwiaty..." wywierają na czytelniku bardzo duże wrażenie i odkrywają przed nim nowy wymiar okrucieństwa ludzi wobec siebie. Niektóre sceny wywoływały dreszcze przerażenia, czasem obrzydzenia, nieraz odczuwałam wręcz namacalną nienawiść do Corrine albo jej matki. "Kwiaty..." pomogły też doceniać mi zwykłe rzeczy - możliwość wyjścia na zewnątrz, pooddychania świeżym powietrzem... (Wiem, trochę to ckliwe, ale prawdziwe.)

Nie mam właściwie żadnych zastrzeżeń - może Cathy była momentami bardzo dziecinna jak na mój gust, ale przecież miała wtedy 12 - 15 lat, więc to jak najbardziej zrozumiałe. Książkę z czystym sercem mogę polecić, ale uprzedzam z góry, że to nie jest lekka, łatwa i przyjemna lektura - ona zmusza do przemyśleń, nie możesz jej wyrzucić z głowy, zadajesz pytania typu: "co by było gdyby"? I czyta się ją  ciężko, ale nie dlatego, że jest nudna - to kwestia tematyki. Ale mimo wszystko sądzę, że tego typu książkę też trzeba od czasu do czasu przeczytać - na pewno warto poświęcić jej swój czas.

Ocena: 8/10