Czy można żyć bez miłości? - "Delirium" Lauren Oliver

Książkę "Delirium" nabyłam właściwie przez przypadek - kupowałam "I nie było już nikogo" i chciałam dodatkowo zaopatrzyć się w "Winter" (obie recenzje już na blogu), jednak nie znalazłam jej w Matrasie, ale i tak kupiłam tego dnia dwie powieści - powędrowałam do kasy z kryminałem Christie i "Delirium" Lauren Oliver w ręce (wiadomo, trzeba się czymś pocieszyć). Zaczęłam czytać jeszcze w księgarni, czekając na siostrę, z którą miałam wrócić do domu, i zakochałam się w tej książce od pierwszego rozdziału (a przynajmniej wtedy tak mi się wydawało...).

"Delirium" jest to historia Leny Haloway, nastolatki żyjącej w świecie, w którym miłość uznana została za śmiertelnie niebezpieczną chorobę. Z tego powodu wszyscy dorośli są poddawani zabiegowi, po którym już nigdy nie będą mogli kochać.Co było dla mnie dość dziwne i nietypowe, główna bohaterka całkowicie zgadza się z panującym systemem - nie chce go obalać ani nic w tym guście. Pewnie dzieje się tak dlatego, że matka Leny zachorowała na delirię  i dosłownie zabiła się z Miłości. Dziewczyna nie chce podzielić jej losu, więc z niecierpliwością odlicza dni do swoich osiemnastych urodzin, czyli do dnia, od którego już nigdy nie poczuje motyli w brzuchu, a śnić jej się będą tylko tak emocjonujące rzeczy jak na przykład zmywanie naczyń (przeczytajcie, a dowiecie się, o co chodzi)... Jednak wszystko zmienia się o 180 stopni, kiedy spotyka Aleksa - chłopaka żyjącego w Głuszy, czyli tam, gdzie osoby  wykluczone, uciekinierzy, etc. - wszyscy ci, którzy nie zgadzają się z panującym systemem i według rządu stanowią zagrożenie. Na początku Lena broni się przed uczuciem, mając ciągle w pamięci przykłady ludzi, których Miłość zniszczyła (z jej własną matką na czele). Jednak w końcu dziewczyna ulega i zakochuje się w Aleksie, przez co jej dotychczasowe ideały obracają się w pył i nie wyobraża sobie już życia bez chłopaka z Głuszy. Lena stara się jak może, żeby tylko nie wyszło na jaw, że została zakażona Miłością. O Aleksie wie tylko Hana, najlepsza przyjaciółka głównej bohterki, zagorzała przeciwniczka panującego systemu, więc wydaje się, że wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Jednak, co chyba nikogo nie zaskoczy, jest wprost przeciwnie, a akcja nabiera tempa...

Muszę przyznać, że troszkę się zawiodłam, bo... pomysł pani Oliwer był tak cudowny, że można było zrealizować go lepiej, chociaż nie potrafię określić tego, czego mi brakowało i mam nadzieję, że odnajdę "to coś" w kolejnych tomach trylogii. Jednak na zachętę dla potencjalnego czytelnika, który przecież może być już trochę zmęczony miłością, która musi zmagać się ze złym i jakże okrutnym losem, mogę dodać, że nie tylko o miłość tu chodzi - ważne jest też pragnienie wolności i tajemnica dotycząca matki Leny, ale nie napiszę o tym nic więcej, żeby nie popsuć czytania :)

W ramach podsumowania wspomnę jeszcze o okładce: nie podoba mi się, jak dla mnie jest jakaś taka smutna i nijaka, ale to poniekąd przez nią książkę w ogóle kupiłam, ponieważ zaintrygowało mnie zamieszczone na niej pytanie: Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć?, na które kategorycznie odpowiadam: nigdy w życiu! Czy warto przeczytać? Sądzę, że tak, jednak nie spodziewajcie się raczej po niej jakichś wielkich fajerwerków, bo... możecie po prostu poczuć rozczarowanie i pewien niedosyt, ale z pewnością "Delirium" to książka, z którą można przyjemnie spędzić kilka wieczorów.

Ocena: 7/10