O walce z chorobą, czyli "Gwiazd naszych wina"

O tej książce słyszałam wiele razy i w sumie (prawie) w samych superlatywach, co chyba nieczęsto się zdarza. Jednak nie zmieniło to faktu, że nie miałam jakiegoś szczególnego zamiaru jej czytać, ale gdy tylko dowiedziałam się, że jest dostępna w bibliotece, pobiegłam tam w podskokach 

Główną bohaterką „Gwiazd naszych wina” jest Hazel Grace Lancaster. Gdy przeczytałam pierwsze dwa rozdziały, pomyślałam sobie: „Jeju, nie dość, że dziewczyna ma dziwne imię, to jeszcze ciągle raczy czytelnika jakimiś egzystencjalnymi wynurzeniami…” Ale niedługo po tym te „wynurzenia” zaczęły mi się podobać i zdałam sobie sprawę, że bez nich książka i sama Hazel straciłyby swój urok, który niewątpliwie mają 

Wracając do tematu: Hazel nałogowo ogląda „America’s Next Topmodel”, ma 16 lat, ale chodzi już do college’u i… choruje na raka tarczycy, który w dodatku dał przerzuty do płuc, przez co musiała zaprzyjaźnić się z aparatem tlenowym, którego nazywa Philipem. Nie za to zbyt wielu przyjaciół i za grosz chęci do chodzenia na spotkania grupy wsparcia dla nieuleczalnie chorej młodzieży, ale to właśnie tam poznaje Augustusa – miłośnika serii książek „Cena światu” i pasjonata gier video z protezą nogi – jak się później okazuje, to miłość jej życia. Może nie łatwa i nie taka cukierkowa, jak w większości książkach, ale mimo to wyjątkowa i taka… normalna (ale czy można mówić o normalności, gdy Twoja dziewczyna/ chłopak ma raka?). Ale wiadomo, nie może być za bardzo sielankowo – gdy Gus powiedział: „Zaświeciłem się jak choinka, Hazel Grace” cała „sielanka” rozpłynęła się w powietrzu…

Muszę przyznać, że od dawna nie czytałam takiego wyciskacza łez – i co z tego, że płakałam tylko na ostatnich kilkudziesięciu stronach, skoro, wierzcie mi, wylałam więcej łez niż jakbym płakała przy całych trzystu z kawałkiem. Najbardziej wzruszające było dla mnie pożegnanie Gusa i to, jak Hazel włożyła mu camele do trumny – łzy lały się ciurkiem…

Książkę oceniłam na 9 gwiazdek, bo zabrakło mi takiego „pierwiastka nadziei” – Hazel od samego początku była pewna, że umrze (a ja byłam pewna, że na tym zakończy się książka, co było dla mnie sporym zaskoczeniem) i nie dopuszczała do siebie myśli, że może akurat jej się uda, co było dla mnie denerwujące. Dobrze, dobiłam do 425, więc powiem już tylko jedno: polecam! 

Najlepszy bohater: Isaac! Polubiłam go w Wieczór Niszczenia Pucharów 

Najgorszy bohater: rak (no fakt, nie jest człowiekiem, ale to nie zmienia faktu, że przez niego nie stałyby się rzeczy, przez które płakałam), a jeśli mówimy o ludziach: Monica – jak ona mogła rzucić Isaaca tuż przed operacją?!

Najlepszy moment: holenderski piknik Hazel i Gusa przy Funky Bones

Najgorszy moment: spotkanie z Peterem van Houtenem

Okładka: raczej nie zachęciła mnie do czytania, nie lubię rysunków na okładkach

Ogólna ocena: 9/10