Jak zaplanować zbrodnię doskonałą? - "I nie było już nikogo" Agaty Christie

Agaty Christie chyba nie trzeba nikomu przedstawiać - to niekwestionowana królowa kryminału na skalę światową. I aż wstyd się przyznać, ale gdyby mój nauczyciel polskiego nie zadał książki "I nie było już nikogo" jako lektury obowiązkowej, to chyba aż do tej pory nie zaczęłabym przygody z twórczością Pani Christie, a to byłby bardzo poważny błąd...

Fabuła książki jest na pierwszy rzut oka nieskomplikowana - mamy dziesięć osób, które właściwie nie mają ze sobą nic wspólnego - są w różnym wieku, wykonują różne zawody, mają różne osobowości. Ale łączy je jedno - wszyscy zostają zaproszeni pod różnym pretekstem (praca, spotkanie ze starą znajomą itd.) na Wyspę Żołnierzyków do domu tajemniczego pana U.N. Owena. I tak pod jednym dachem lądują: Emily Brent (despotyczna stara panna, na Wyspie pod pretekstem spotkania znajomej), Vera Claythorne (nauczycielka gimnastyki w szkole dla dziewcząt), generał John Macartur (wojskowy na emeryturze), Anthony Marston (młody mężczyzna, lekkoduch), Edward Armstrong (znany i ceniony chirurg), William Blore (prywatny detektyw), Philip Lombard ("nieustraszony" podróżnik), Lawrence Wargrave (sędzia) oraz Ethel i Thomas Rodgers (małżeństwo służących). Na miejscu okazuje się, że wspomniany wcześniej pan Owen w ogóle nie pojawi się na Wyspie, ale Rodgersowie otrzymują od niego pewne instrukcje - mają za zadanie m.in. odtworzyć na gramofonie płytę - ale nie ma na niej muzyki, tylko... oskarżenia o morderstwo.  Okazuje się, że każdy z obecnych na Wyspie Żołnierzyków ma coś na sumieniu - od wyrzucenia na bruk ciężarnej służącej do śmiertelnego potracenia dwójki dzieci. Ale to nie koniec - wychodzi na jaw, że wywieszona w sypialniach dziecięca rymowanka ma nie tylko wywoływać uśmiech nostalgii na twarzy, ale również ustala kolejność według której będą ginąć goście, tym samym ponosząc karę za wcześniej popełnione przestępstwa... I tak giną, jeden po drugim, aż na Wyspie pozornie nie zostaje nikt...

Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że "I nie było już nikogo" to najlepsza lektura, jaką miałam okazję 

(a raczej: przyjemność) przeczytać. W tej książce podobało mi się właściwie wszystko - sam pomysł, bohaterowie, sceneria, no i ten specyficzny język, dzięki któremu pochłania się lekturę w oszałamiającym tempie... - w końcu nie bez powodu zajmuje wysokie czwarte miejsce w moim książkowym TOP 10. Od pierwszej do ostatniej strony mój umysł pracował na najwyższych obrotach, gdy zadawałam sobie przeróżne pytania: kto jest mordercą? czyj to był pomysł? kto będzie następny? Ale w końcu i tak nie zgadłam :) I, szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby wielu czytelników zgadło, jak naprawdę było - ja, czytając epilog, byłam w lekkim szoku - wszystkie moje tropy były absurdalnie błędne, ale myślę, że to akurat działa na plus - każdy sam może trochę podedukować, pobawić się w detektywa, uruchomić swoje szare komórki: po prostu pogłówkować :)

Podsumowując - polecam tę książkę ABSOLUTNIE każdemu: zarówno tym, którzy czytali inne pozycje Agaty Christie, jak i tym, którzy swoją przygodę z jej kryminałami chcą dopiero zacząć - w "I nie było już nikogo" każdy, nawet najbardziej wymagający czytelnik, znajdzie coś dla siebie. Sądzę, że nie muszę dodawać nic więcej - a zatem marsz do księgarni/biblioteki :)

Ocena: 10/10

A Wy, moglibyście mi polecić jakiś inny kryminał Christie? :)