Podwójna porcja Sary Shepard: "Nigdy przenigdy"&"Pozory mylą"

 Nigdy przenigdy

Niewiele pamiętam ze swojego życia, pozostały zaledwie przebłyski wspomnień. Wiem jedno: nie tak dawno miałam wszystko - wspaniałych przyjaciół, cudownego chłopaka i kochającą rodzinę. Teraz Emma, moja siostra bliźniaczka, zajęła moje miejsce i desperacko próbuje rozwikłać zagadkę mojego zniknięcia. Jednak czuje, że ktoś śledzi każdy jej ruch...

Pozory mylą

Dwa miesiące przed moim zniknięciem zaginął słuch o Thayerze – chłopaku, w którym podkochiwała się Laurel. Nie mam pojęcia, co się z nim stało, ale myślę, że to była moja wina. Niestety nie mogę cofnąć czasu. Jestem martwa, a Emma, moja siostra bliźniaczka, udaje mnie, żeby dowiedzieć się, kto mnie zabił. Powrót Thayera sprawia, że na jaw wychodzą kolejne tajemnice...

źródło: tył okładek

Dla tych, którzy nie czytali...

Emma ciągle bawi się w śledczego, poszukując mordercy Sutton, jednak gdy już wydaje się, że jego tożsamość jest znana, kolejne sekrety panny Mercer wychodzą na jaw, a wszystkie teorie burzą się jak domek z kart... Pod tym względem (i pod wielu innymi) Sara Shepard jest naprawdę niezła - perfekcyjnie wodzi czytelnika za nos, wmawia mu coś, co nie jest prawdą, gra na jego emocjach. Dzięki temu nowa seria autorki jest równie nieprzewidywalna co Pretty Little Liars (jeśli nie bardziej!). Ponadto, z każdym kolejnym tomem The Lying Game główni bohaterowie stają się coraz bardziej złożeni - mam na myśli to, że możemy obserwować ich zachowania w różnych sytuacjach, w których stawiani są w różnym świetle... Taki zabieg naprawdę mąci czytelnikowi w głowie, co jeszcze bardziej wciąga w lekturę... Jedyna rzecz, która mi przeszkadzała to to, że momentami wszystko za bardzo kręci się wokół luksusowych ciuchów i kosmetyków (co w umiarkowanej ilości idealnie dopełnia całość, a nawet jest charakterystyczne dla stylu Shepard. Takie wstawki są miłym przerywnikiem od właściwej akcji, uwielbiam te jej opisy! To tak jak lukier na pączku: gdy jest, to pączek jest idealny, a jeżeli nie ma - to jest dobry, ale czegoś  mu brakuje...). W dodatku dziewczyny z paczki Emmy, w tym sama Emma, są momentami potwornie naiwne, ale równie często wykazują się inteligencją, więc bilans wychodzi na zero.

A jeśli masz już te książki za sobą...

Wprowadziłam tę część, ponieważ czułam, że unikając spoilerów nie jestem w stanie podzielić się z Wami wszystkimi wrażeniami po lekturze - teraz już mogę :)

Pod koniec II tomu naprawdę sądziłam, że to Twitterowe Bliźniaczki zabiły Sutton i świetnie się bawią kosztem Emmy - w sumie, skoro każdemu wydawały się tylko nieszkodliwymi słodkimi idiotkami, to przecież nikt by je o nic nie podejrzewał, prawda? Jednak gdy akcja zaczęła nabierać tempa, wszystko okazuje się tylko kolejnym żartem w ramach Gry w kłamstwa (niestety, choć ja mam nadzieję, że Gabby i Lili są w to wszystko w jakiś sposób zamieszane...). A gdy w następnej części to Thayer miał okazać się mordercą, to znów autorka odwróciła kota ogonem.

Pod koniec Pozorów strasznie spodobał mi się dowcip dziewczyn w opuszczonym domu - już naprawdę myślałam, że zaraz Thayer zadźga nożem Emmę i Ethana ;)

No i ten epilog: teraz znów zaczęłam nabierać podejrzeń w stosunku do Laurel... Chociaż to pewnie znów ma na celu maksymalne poplątanie akcji, a co Wy o tym myślicie? ;)

Dajcie znać w komentarzach, czy podoba Wam się nowa forma recenzji! Czy może powinnam zostać przy starej?